«Ήλιος ακτίνας έκρυψεν, η σελήνη συν τοις άστροις εις αίμα μετετράπη, όρη έφριξαν, βουνοί ετρόμαξαν… ότε Παράδεισος εκλείσθη! Εκβαίνων ο Αδάμ, χερσί τύπτων τας όψεις, έλεγεν· Ελεήμον, ελέησόν με τον παραπεσόντα…»
(Από την υμνολογία της Τυρινής Κυριακής)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Ο ήλιος, φρικιώντας, σκοτείνιασε… το φεγγάρι και τ’ αστέρια έγιναν κόκκινα σαν αίμα… τα όρη και τα βουνά τρόμαξαν… όταν η πύλη της Εδέμ έκλεισε ερμητικά πίσω απ’ τις τραγικές φιγούρες των Πρωτοπλάστων! Διωγμένος ο Αδάμ από την ένθεη ζωή… και βαίνοντας προς τον άθεο βίο… έκραζε γοερά, χτυπώντας απελπισμένος το κεφάλι του: Εύσπλαχνε, ελέησέ με τον έκπτωτο… από το μέγα ύψος της Πατρικής Αγάπης Σου…!
Η επικείμενη Εορτή -Δ΄ Κυριακή του Τριωδίου, μία μέρα πριν από την είσοδό μας στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή- είναι αφιερωμένη από την Μάννα-Εκκλησία στην έξοδο (ακριβέστερα, αποπομπή…) του Προπατορικού ζεύγους, Αδάμ και Εύας -κατ’ επέκταση, της εξορίας όλων ημών των απογόνων τους- από τον Παράδεισο της αθωότητας και της θεοκοινωνίας… στην επίγεια, βασανισμένη παροικεσία της εγωιστικής απομόνωσης, της φιλαμαρτησίας, της αμετανοησίας και της -χωρίς Θεό- αυτοκαταστροφικής απογνώσεως…!
Η ιερή υμνογραφία της Ημέρας -συντεθειμένη με βιωματική ενάργεια από τους Αγίους Πατέρες και Μητέρες της Ορθόδοξης Ανατολής- συνοψίζει όλη την απαρηγόρητη μεταμέλεια της έξωσης από τον Παράδεισο, και την οδυνηρή νοσταλγία της επιστροφής στην Ουράνια Πατρίδα, που βιώνουμε οι απόγονοι των Πρωτοπλάστων, ως έκπτωτα κι’ εκθρονισμένα πριγκιπόπουλα και πριγκιποπούλες, μακριά απ’ τα χρυσά παλάτια της Βασιλείας του Θεού…
Ο Αθωνίτης Άγιος Σιλουανός (+1938), καλλιεργώντας επιμελώς μέσα του την ευλογημένη ‘πενθική’ εργασία-εμπειρία της Αγίας Ορθόδοξης Ανατολής για τον προ-Πτωτικό Παράδεισο… είν’ ένας από τους θεοφόρους Πατέρες που έγραψαν [ 1 ] προσωπικώς βιωματικά και έμπονα για τον Αδαμιαίο θρήνο… που αντηχούσε σε όλες τις απόκοσμες ερημιές «απέναντι του Παραδείσου…» [ 2 ] ύστερ’ από την αποπομπή των Προπατόρων -όχι εξαιτίας της πτώσεώς τους, αλλά λόγω της αμετανοησίας τους!- απ’ την Παραδείσια μακαριότητα.
Η επιθυμητική ‘ροπή’ που νοιώθουμε για τον Παράδεισο… δεν είναι ένα ‘ψυχεδελικό διανόημα’ του ταραγμένου μυαλού μας, ‘όπιο’ κατευναστικό της εμπαθούς ψυχής μας. Δεν αποζητούμε στον ελπιζόμενο Παράδεισο… αγαθά ‘ποιοτικώτερα’ και ‘ποσοτικώτερα’ απ’ αυτά που γευόμαστε στον παρόντα κόσμο. Η έφεση της ψυχής για τον Παράδεισο είναι μία ‘εγγενής νοσταλγία’ του βαθύτερου εαυτού μας, για κάτι… που ‘κατείχε’ κάποτε η ανθρωπότητα, αλλ’ υστερείται πια, επειδή της αφαιρέθηκε παιδαγωγικά. Προς αυτόν τον χαμένο Παράδεισο, έλκεται πανίσχυρα κι’ ‘εγγενώς νοσταλγικά’ η ψυχή μας, γιατί η αρχέγονη ‘κυτταρική ανάμνησή’ του… ενυπάρχει μέσα μας φυσικά!
Διότι, όπως ακριβώς ενυπάρχει εντός μας και βιώνεται πνευματικά η αδιαπραγμάτευτη βεβαιότητα της θεοπρεπούς καταγωγής μας [ 3 ] απ’ την ψηλάφηση των ‘θεοειδών’ χαρακτηριστικών της ανθρώπινης ψυχής, που παραπέμπει στην «κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού» δημιουργία μας· έτσι, με την ίδια αδιαμφισβήτητη σιγουριά μιας ‘εμπειρικά βεβιωμένης’ ανθρώπινης θεο-συγγένειας… μόνο ένας έκπτωτος κι’ εκθρονισμένος βασιλιάς μπορεί να νοσταλγεί, τόσο αλγεινά, την επανενθρόνισή του στην βασιλεία που έχασε!
Μια ‘κυτταρική μνήμη’ φαίνεται να ‘κυλάει’ στο αίμα των φλεβών της ανθρωπότητας, μέσα στο πνευματικό μας DNA! Μια ‘ενθύμηση’… που μας κάνει να ‘θυμόμαστε’ [ 4 ] -χωρίς να το θέλουμε ή το επιδιώκουμε- και να λαχταρούμε νοσταλγικά τον χαμένο Βασιλικό Παράδεισο της αθωότητας και θεοκοινωνίας… από την ομορφιά, τον πλούτο και την ενδοξότητα του οποίου εξορίστηκαν κάποτε οι Προπάτορες μας στην κοιλάδα αυτή του Κλαυθμώνος, όπου ζούμε κι’ εμείς προσωρινά… με την προσδοκία κι’ επιπόθηση μιας ‘όσον ούπω’ ανάκλησης, παλινόστησης κι’ επιστροφής μας στην Ουράνια Πατρίδα!
Αμήν! Γένοιτο… για όλους τους Χριστολάτρες και τις Χριστολάτριδες!
Για όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους (που είναι -αλλοίμονο- και οι συντριπτικά περισσότεροι), τί να ευχηθούμε…;! Καλήν έμβια ζωή σε τούτον τον κόσμο… και καλήν επιστροφή στην μετα-βιολογική… ‘ανυπαρξία’ τους!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————————
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[ 1 ] Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: «Ο θρήνος του Αδάμ…»
Βλέπε σύνδεσμο: https://www.vimaorthodoxias.
—————————
[ 2 ] «Εκάθησεν Αδάμ απέναντι του Παραδείσου…» [ Βλέπε σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?
«Εκάθησεν Αδάμ απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο… Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα και κλαπέντα και δόξης μακρυνθέντα… Αλλ’ ω Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην! Εις γην γαρ απελεύσομαι εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον, Οικτίρμον, βοώ Σοι: Ελέησόν με τον παραπεσόντα…»
(Δοξαστικόν Εσπερινού Τυρινής Κυριακής, Ἦχος πλ. β΄.)
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Έχοντας διωχθεί έξω από τον Παράδεισο, ο Αδάμ, κάθησε απέναντι… θρηνώντας απαράκλητα την απόλυτη πτωχευτική του κατάντια: Αλλοίμονό μου, γιατί ξεγελάστηκα απ’ τον παμπόνηρο απατεώνα (σατανά) που μου καταλήστεψε τον πλούτο της αθωότητας… και με απομάκρυνε από την δόξα της θεοκοινωνίας…! Και τώρα, Παράδεισε, δεν θα ξαναγευθώ την απόλαυσή σου, δεν θα ξαναδώ όπως έως τώρα τον Κύριο και Θεό και Πλάστη μου! Θα επιστρέψω πάλι στην γη… απ’ την οποία και πλάστηκα. Θεέ μου φιλεύσπλαχνε, απελπισμένα Σου κραυγάζω: Ελέησέ με, τον έκπτωτο… από το μέγα ύψος της Αγάπης Σου!
—————————
[ 3 ] Η… «τελετή λήξεως της θεωρίας της εξελίξεως» [ 5 ] άφησε πίσω της ευφυή ‘ανέκδοτα’ από τις αλληλοσυγκρουόμενες θεωρίες των απογόνων του πιθήκου… και των τέκνων του Θεού. Σε ένα απ’ αυτά τ’ ανέκδοτα, ο μικρός γιος (νήπιο) ενός μεσήλικα άνδρα, ρωτάει τον πατέρα του:
⁃ Μπαμπά, από πού κατάγεται ο άνθρωπος…;
⁃ Από τον Θεό, παιδί μου! Είμαστε πλάσματα λογικά του Θεού…
⁃ Μα… η μαμά λέει ότι καταγόμαστε από τον πίθηκο!
⁃ Γιέ μου, δεν ξέρω για το σόϊ της μαμάς σου… αλλά το δικό μου/μας σόϊ κατάγεται σίγουρα από τον Θεό!
—————————
[ 4 ] Μέσα στον ευρύ κύκλο των οικείων μου ανθρώπων, υπάρχει μία ψυχή που επί σειρά ετών (κατά την νεότητά της), έβλεπε κάθε νύχτα ένα συγκεκριμένο – το ίδιο κάθε φορά ‘εφιαλτικό’ όνειρο… που της δημιουργούσε μια μόνιμη δυσφορία και δυσθυμία: Έβλεπε τον εαυτό της να σέρνεται μέσα σ’ ένα ασφυκτικά στενό και σκοτεινό τούνελ… μ’ ένα αίσθημα ‘επικείμενου’ πνιγμού… και πάνω στην αγωνία της ξυπνούσε. Ήταν μία ‘δοκιμασία’ που την έκανε να υποφέρει, χωρίς να μπορεί να βρει κάποια εξήγηση και διέξοδο. Τελικά, μετά από 2-3 θεραπευτικές συνεδρίες ενός φωτισμένου από τον Θεό Ιατρού, που έφεραν στην επιφάνεια άδηλα ‘αιτιακά’ στοιχεία… διαπιστώθηκε, ότι: η εν λόγω ψυχή ‘κουβαλούσε’ χρόνια μέσα της ασυνείδητα μια επώδυνη (ασφυκτική) ‘εμβρυική ανάμνηση’ από την ιδιαίτερα δύσκολη διαδικασία της εξόδου (τοκετού της) από την μήτρα… καθώς είχε εμβρυική μάζα και όγκο 5 κιλών… που εμπόδιζαν την ομαλή και εύκολη γέννηση του εμβρύου! Μετά την αποκάλυψη αυτή… ο ‘εφιάλτης’ εκείνος ΔΕΝ την ξαναενόχλησε ποτέ πια!
—————————
[ 5 ] «Συμβολή στην τελετή λήξεως της θεωρίας της εξελίξεως»: Ευφυής τίτλος εμπνευσμένου βιβλίου (π. Ιωάννου Κοσκώφ, Θεολόγου-Φυσικού), όπου τεκμηριώνονται με ισχυρά επιχειρήματα οι εμφανείς και κρυφές αδυναμίες της Δαρβινικής θεωρίας, που την κάνουν ανήμπορη πια να σταθεί… όχι ως ‘στήριγμα’ της αθεΐας, αλλ’ ούτε και ως ‘δεκανίκι’ του ίδιου της του εαυτού!
